Op 07:00, ontbijt 07:30, vertrek 08:30

Op weg naar Ankara, tussenstop gemaakt aan het zoutmeer Tuz Gölü nabij Sezeflikochisar. De meute is de zoutvlakte een stukje opgewandeld hetgeen ik gade heb geslagen vanaf het ‘terras’. Door naar Ankara, aankomst begin van de middag op het treinstation zodat iedereen weet waar we ’s avonds vertrekken. Vanaf daar met een taxi naar het archeologisch museum over Anatolische beschavingen gegaan. Eerst gegeten met Els en Doran, vervolgens museum bezocht. Erg mooi met schitterende vondsten uit de oudheden, van gebruiksvoorwerpen tot sieraden, rituele plengvazen, veel stierenkoppen en zelfs nog een staartje Romeinse beelden.

Luna park vijver Ankara

Om ± 15:15 voegde Heleen zicht bij dit gezelschapje. Nog wat gehangen en rondgekeken om de tijd te doden (ik was niet erg mobiel) tot 17:30 uur. Met taxi voorts naar het ‘Lunapark’ nabij het treinstation gegaan. Gestart met een drankje en vervolgens een halfuur gewaterfietst (ik als passagier) op de grote vijver tussen alle Turken, vrijwel geen toerist te bekennen in dit park.

Gegeten, wel aardig, maar een ander deel van de groep vond het ronduit smerig, dat was nu net de kippensoep en de kippen sjis die ik besteld had maar inmiddels uitverkocht was, bedankt vooreters. Om 21:15 naar het station gegaan waar we om 21:30 zouden verzamelen.

Na een kop thee op het perron kwam een mededeling met gevolgen: ergens tussen Ankara en Istanbul was een groot treinongeluk gebeurd met vele doden! Onze nachttrein was bij gevolg geannuleerd. Er ontstond duidelijk opwinding in de groep aangezien o.a. Heleen net was gebeld door Djoser. Het nieuws was inmiddels in Nederland bekend en er was al door enkele thuisblijvers naar het noodnummer gebeld. Heleen ontvouwde het plan de campagne onder het verzoek even te wachten met bellen zodat eerst duidelijke afspraken gemaakt konden worden.
Het plan was als volgt: Per 4 personen met taxi’s naar het intercity busstation en proberen daar kaarten voor een rit naar Istanbul te krijgen. De verwachting was dat het wel eens erg druk zou kunnen zijn met ‘gestrande treinreizigers’ die alternatieven naar Istanbul zochten dus het was aannemelijk dat we over verschillende bussen verdeeld zouden worden met verschillende vertrektijden en verschillende lengtes van de rit: van supersnel zonder stop (± 4,5 uur) tot langzaam ± 6 uur met 3 stops. Daarom afgesproken dat iedereen op eigen gelegenheid (of per klein groepje) met taxi’s naar het hotel zou komen. Zo gezegd, zo gedaan. Eerst een halfuurtje pauze om nog even op te frissen, te toiletteren, te pinnen, in te kopen (de restauratiewagon viel dus af) en vooral om te bellen. Een aantal mensen had zijn mobiel in de koffer laten liggen in de bus die inmiddels op weg was naar Istanbul dus mijn 06 was een hot item. Ik kreeg Pa & Ma direct te pakken maar die waren pas net binnen en hadden het nieuws nog niet gehoord dus er was nog geen paniek geweest. Om 22:30 uur naar de taxi standplaats alwaar Heleen een konvooitje van 5 taxi’s wist te regelen. De snelle rit door nachtelijk Ankara ging goed en iedereen kwam ongeveer tegelijk aan bij de bus terminal die meer weg had van een kleine vliegveld terminal. Supergroot en superdruk met een stuk of 90 balies waar schreeuwende mannen ritten van particuliere maatschappijen proberen te verkopen, redelijk hectische aanblik.

Hier lachte het geluk ons toe: we konden met zijn allen mee in één snelle dienst met 1 stop, vertrektijd 00:15 uur. Even tijd nog voor een kop thee. Om 23:55 stond de groep al gereed op het ‘perron’ (nr. 43) waar de bus zou vertrekken.

Er was al gemeld door Heleen dat aankomsttijden van dit soort bussen niet te voorspellen zijn maar ze vertrekken stipt op tijd. Dus om 24:00 uur probeerden zo’n stuk of 40 bussen tegelijk te vertrekken Ondanks de chaotische aanblik verliep dit nog redelijk gesmeerd met veel wenkende / sturende parkeerwacht mannetjes en medewerkers van bussen die letterlijk op het allerlaatste moment nog in de al rijdende bus springen, ze lijken er wel een sport van te maken. Een fantastisch heerlijk chaotisch hectisch schouwspel.
De busrit verliep soepel, de bus was luxe met stoelen die redelijk plat konden. Onderweg ruime service aan boord door 2 jochies (studenten / vakantiebaantje?) met gratis thee, koffie, water, een vruchtencakeje, citroenwater voor de handen (meerdere malen). Zeer luxe en dat alles voor 18 mio Lira, de nachttrein die er langer over doet kost overigens 38 mio dus het is begrijpelijk dat de Turken massaal voor de busoptie kiezen. Al met al goed verlopen op kleine ongemakken na: nauwelijks slapen en een kotsende Door (ah gut). De stop onderweg was ook nog wel aardig. Bij een groot wegrestaurant dat hier duidelijk op ingericht was. Snelle bediening, zeer groot, een eten en een drinken restaurant kan, van alles te koop van voedsel tot souvenirs en constant omroep berichten over aankomende en vertrekkende bussen. Ik denk dat er wel zo’n 20 stonden! Onderweg weinig gezien van het verkeer maar ik hoorde van anderen dat het superdruk was met de een na de andere touringcar / lijndienst en ook nog veel vrachtwagens. Blijkbaar wordt er ’s nachts veel gereden.

Aankomst in Istanbul om ± 06:00 uur. Selcuk was inmiddels gecharterd om ons naar het hotel (ritje 15 minuten) te brengen. Bij aankomst aldaar werd afscheid genomen van Selcuk en kreeg hij een enveloppe, een speech (leuk) en een Batman van de kids want hij was immers hun hero. Zijn grijns kon blijkbaar nog breder!
De kamers waren al beschikbaar (in de nieuwe vleugel dit keer, perfect) dus snel de kamer op. Vervolgens ontbijt en besloten om nog maar een paar uurtjes te gaan pitten.